Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα

Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα
Γίνε εθελοντής - Βοήθησε οικονομικά κάνοντας δώρα στα παιδιά

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Ας μιλήσουμε για την Παιδεία

κριτική ...
Ημουν κι εγώ κάποτε φοιτητής. Στην εποχή των μεγάλων καταλήψεων... Συμμετείχα σε εκείνο το πραγματικά μεγάλο κίνημα των μαθητών και των φοιτητών, ένα νικηφόρο κίνημα - όπως και το περυσινό - που αποτέλεσε τροχοπέδη στην προσπάθεια της υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας και την εγκαθύδριση της ιδιωτικής.
Η συνέχεια ήταν θαυμαστή. Έγιναν μεγάλες διεργασίες μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Όχι τόσο στις εκλογές του (εκεί είναι γνωστό ότι έρχονται ξεχασμένοι να ψηφίσουν "με αεροπλάνα και βαπόρια" όπως ακριβώς και στις εθνικές) αλλά μέσα στις σχολές και τις συνελεύσεις.
Είδα παρατάξεις να αυτοδιαλύονται, φοιτητοπατέρες να απομονώνονται, είδα νέα παιδιά να επανακαθορίζουν ιδεολογίες και στάσεις ζωής. Συμμετείχα ενεργά σε νέες κινήσεις, ανεξάρτητες παρατάξεις, και δυναμικές συνελεύσεις. Συμμετείχα σε διεργασίες, ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ και ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ, οι οποίες πραγματικά γεννούσαν πολιτικές θέσεις, οράματα και αγωνίες. Απόλαυσα εν τέλει σε όλο του το μεγαλείο, το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, το δικαίωμα στην έκφραση και την ελεύθερη σκέψη.
Συμμετείχα όμως και σε όργανα. Στα όργανα διοίκησης τμημάτων, σχολών και του ίδιου του ιδρύματος.Εκεί γνώρισα την άλλη πλευρά της δημόσιας εκπαίδευσης. Είδα πρόσωπα γαντζωμένα σε καρέκλες (οι ίδιοι είναι μέχρι και σήμερα), ανίκανους ευνοημένους να βάζουν τρικλοποδιές στο νέο και το αξιόλογο, να προσπαθούν να με χειραγωγήσουν με κάθε δυνατό τρόπο, ώστε να παραμείνουν στις θέσεις τους. Είδα μίζες, διαπλοκή, βόλεμα, αναξιοκρατία.
Και κατάλαβα δύο πράγματα:
1) Η κοινωνία μας, εμποτισμένη με τα παραπάνω "ήθη", έχει και τα ανάλογα σχολειά της, τους δασκάλους που της αναλογούν.
2) Για την παραγωγή του υπάρχοντος αποτελέσματος (δηλαδή της παρεχόμενης ποιότητας παιδείας) θα χρειαζόταν μικρότερο ποσοστό του προϋπολογισμού από το ήδη υπάρχων, αρκεί να εξέλειπαν ή μίζα και ο παράνομος, ανεξέλεγκτος πλουτισμός.
Το κακό με το φοιτητικό κίνημα, είναι ότι ο φοιτητής, έρχεται, αποφοιτά ή όχι και φεύγει απο τον χώρο του πανεπιστημίου. Οι καθηγητές του όμως μένουν, είναι εκεί και κινούν τα νήματα χωρίς κανείς να μπορεί ή να θέλει να τους ελέγξει.
Αυτός είναι ο λόγος που στις περυσινές εξελίξεις στην παιδεία στεκόμουν κριτικά απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, όταν το είδα να κατεβαίνει στους δρόμους με συμμάχους τους... "δασκάλους" του (εξαιρέσεις, λίγες έστω, ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα).Να διατρανώνουν την αντίθεσή τους, απόλυτα και κατηγορηματικά στην - τελικά - οποιαδήποτε πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 16. Της βάσης δηλαδή στην οποία στηρίζεται ΟΛΟ το σύστημα της αντιπαραγωγικής, ολιγαρχικής και ελιτίστικης παιδείας που υπάρχει και σήμερα στην χώρα μας.
Ναι, είναι σοβαρό το θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Σε αυτό το ενδεχόμενο έχω επιφυλάξεις. Γιατί πιστεύω πως η παιδεία αποτελεί ΔΙΚΑΙΩΜΑ και πρέπει να δωθεί απλόχερα στο λαό.Το ζητούμενο όμως είναι η ποιότητα αυτής της έρμης παιδείας. Και αυτό χρειάζεται να συζητηθεί.

ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια: