Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα

Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα
Γίνε εθελοντής - Βοήθησε οικονομικά κάνοντας δώρα στα παιδιά

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Μην κλαις, σύντροφε (αλλά ούτε και να κοκορεύεσαι κιόλας!)

Από το PPOL.gr
του Σχολιαστή



Όπως όλα τα ηγεμονικά ρεύματα, έτσι και ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» λειτουργούσε λίγο σαν μαγικός καθρέφτης: ο καθένας έβλεπε στο «σημιτισμό» ό,τι ήθελε να δει. Υπήρχαν κεντρώοι που «ψώνιζαν» σοβαρότητα και μετριοπάθεια, αριστεροί που μάχονταν για τον «εφικτό σοσιαλισμό», παλαιοπασόκοι «μισθοφόροι» του εκσυγχρονισμού, που επιβιβάστηκαν στο άρμα του Σημίτη σαν σε σωσίβια λέμβο κ.ο.κ.

Από την άποψη αυτή, αναμενόμενο ήταν στον εκσυγχρονισμό να υπήρχαν και λαμόγια. Δεν υπάρχει λόγος να παθαίνουμε κατάθλιψη γι' αυτό. Για άλλο πρέπει να παθαίνουμε κατάθλιψη: για το ότι, όπως φαίνεται, τα λαμόγια ήταν που έδιναν τον τόνο στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα.

Το να πούμε πως αυτό δεν είναι ευθύνη του Σημίτη, μειώνει πρώτα τον ίδιο. Ασφαλώς και φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη -αυτός ήταν «το πρώτο βιολί της κυβέρνησης», αυτός έκανε τις επιλογές πολιτικών, προσώπων κ.ο.κ. Το διάστημα 1996-2004 αίφνης, αναλήφθηκαν δύο καίριες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, στους δύο πυλώνες του κοινωνικού κράτους, την παιδεία και την υγεία. Ποιος κατέρριψε τους κ.κ. Γεράσιμο Αρσένη και Αλέκο Παπαδόπουλο; Ο κ. Σημίτης προσωπικά!

Τα καλά νέα για το «πρώτο βιολί» του εκσυγχρονισμού ήταν πως πέτυχε όλους τους στόχους του (ένταξη στην ΟΝΕ, ένταξη Κύπρου στη ΕΕ, εξομάλυνση ελληνοτουρκικών σχέσεων, ολυμπιακοί αγώνες, μεγάλα έργα). Τα κακά νέα ήταν πως πιθανότατα αυτοί ίσως να μην συνιστούσαν μία «βαθιά», αλλά μια «ρηχή» εκδοχή του εκσυγχρονισμού.

Στο βιβλίο του «μαθήματα φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο», ο Βίτολντ Γκόμπροβιτς (Witold Gombrowicz) διδάσκει ολόκληρη την ιστορία της παγκόσμιας φιλοσοφίας σε έξι ώρες -τα 15 λεπτά που μένουν, είναι για τον μαρξισμό. Αν με καλούσαν να γράψω την ιστορία του εκσυγχρονισμού 1996-2004 θα έγραφα πιθανότατα το έργο «μαθήματα εκσυγχρονισμού σε μία ώρα και δέκα λεπτά». Η μία ώρα θα ήταν για την ΟΝΕ. Τα δέκα λεπτά θα ήταν γιατί είμαι γενναιόδωρος.

Θυμάμαι τον υπουργό Σ.Μ να ωρύεται πως «πρέπει να μπουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη φυλακή». Τελικά αυτός ήταν που έφυγε με την -εντελώς άδικη- ρετσινιά του «λαμογιού». Θυμάμαι άλλον υπουργό, τον Τ.Χ να με διαβεβαιώνει πως το εκλογικό σύστημα θα αλλάξει στην κατεύθυνση του «γερμανικού» συστήματος. Τελικά άλλαξε προς την κατεύθυνση... του «ελληνικού» συστήματος (!). Θυμάμαι τον σύμβουλο του πρωθυπουργού Β.Β να μου ζητάει ευγενικά να μη δημοσιευτεί ένα άρθρο για το ντόπινγκ, για λόγους προφανώς «ανωτέρας βίας».

Τι θέλω να πω; Πως εκτός από το Σημίτη, για το γεγονός πως ο εκσυγχρονισμός κατάληξε σε «μιάμιση μεταρρύθμιση», για το γεγονός πως η δεύτερη τετραετία ήταν άχρηστη, φταίνε όλοι όσοι υπέστειλαν (υποστείλαμε) τις σημαίες του εκσυγχρονισμού με «ε» κεφαλαίο -και σαν νεοφώτιστοι λάτρεψαν (λατρέψαμε) το ψευτορεαλισμό, το συμβιβασμό (ου μη μόνον και τους χαριεντισμούς), με τα πιο βορβορώδη στοιχεία του πασοκισμού.

Λες κι ήμαστε έτοιμοι από καιρό... «Κιχ» δε βγάλαμε!

Σύμφωνα με την μεταπολιτευτική κοινοτυπία υπ' αριθμ. 78, «η πολιτική απεχθάνεται το πολιτικό κενό». Ε, λοιπόν, σας έχω νέα: το κενό στον εκσυγχρονισμό 1996-2004 ήμαστε εμείς, όλοι όσοι αρκεστήκαμε σε ένα «μικρό» εκσυγχρονισμό, στο όνομα δήθεν των αναγκών της πολιτικής συγκυρίας. Κι αυτό που κάλυψε το κενό ήταν -τι άλλο;- τα παραδοσιακά λαμόγια του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, που άνθισαν μάλιστα στο γόνιμο έδαφος των «υψηλών ρυθμών ανάπτυξης», της «απορροφητικότητας» και της «σοβαρότητας» του πρωθυπουργού -και ορισμένων άλλων προοδευτικών δυνάμεων...



Η πικρή αλήθεια είναι πως ολόκληρη την περίοδο από την άτακτη υποχώρηση για το ασφαλιστικό έως το «πάρτι της 7 του Μάρτη» οι «επόμενες σελίδες» που γράφαμε δεν ήταν παρά προλεγόμενα στον καραμανλισμό. Με τις υγείες μας λοιπόν... Τουλάχιστο να παραδεχτούμε πως η ανάταση του Ιανουαρίου-Ιουλίου του 1996 έχει πεθάνει οριστικά -και μάλλον άδοξα. Το να συνεχίζουμε να την κανακεύουμε, μας κάνει να μοιάζουμε με τον Νόρμαν Μπέιτς στο «ψυχώ» με τη μαμά του.

Πράγμα που δεν είναι μόνο κακόγουστο. Είμαι και κάπως creepy!

Δεν υπάρχουν σχόλια: