Οταν οι νέοι καλλιτέχνες προσπαθούν να υψώσουν την φωνή τους, ναι τότε υπάρχει ελπίδα

Έξι γυναίκες – έξι βλέμματα πάνω στη ζωή

Μια πικρή γεύση της θέσης της γυναίκας στο «ιδανικότερο» περιβάλλον, τη σύγχρονη αστική τάξη της Δυτικής Ευρώπης.

Μέσα σ' έναν αμιγώς γυναικείο κόσμο και σε μια εποχή που διατείνεται ότι είναι απαλλαγμένη από τα πατριαρχικά φαντάσματα, έξι γυναίκες συγκρούονται και συμπλέουν στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν κοινωνική αλλά και υπαρξιακή ταυτότητα.

Η καθεμία από τη θέση της δίνει στο θεατή και μια διαφορετική οπτική για τον κόσμο: η επαναστατικότητα, η ανοχή, ο συμβιβασμός, το ένστικτο της επιβίωσης, η τραυματισμένη αξιοπρέπεια, η μητρότητα, η ανικανότητα για αγάπη, η οργή, η παραίτηση, η ματαίωση, η ομοφυλοφιλία, η άρνηση της πραγματικότητας, η προδοσία, η συμφιλίωση με την αλήθεια, εναλλάσσονται πυρετικά σχηματίζοντας ένα θορυβώδες πρίσμα. 

Απ' όποια πλευρά κι αν στεκόμαστε η κοινωνική βία εισβάλλει στη ζωή μας - και δεν έχει πάντα αντρικό πρόσωπο.

Απ' όποια θέση κι αν κοιτάμε τον κόσμο γνωρίζουμε τι σημαίνει κοινωνική διάκριση, προσβολή της αξιοπρέπειας, ετεροκαθορισμός.

Κάποιες άλλες γυναίκες δίπλα μας γνωρίζουν τι σημαίνει σωματική βία, εξαναγκαστική εκπόρνευση, απειλή της ζωής των ίδιων και των παιδιών τους.

Και λίγο πιο πέρα, κάποιες άλλες γυναίκες αντιμετωπίζουν σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, σε καθημερινή βάση, επειδή δε γεννήθηκαν στη σωστή μεριά του πλανήτη.

Με την παράσταση αυτή θέλουμε να απλώσουμε το χέρι η μία στην άλλη. Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ελευθερίας σε όλες τις γυναίκες. Θέλουμε να πούμε ΟΧΙ στο φόβο.

Θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή χιλιάδων γυναικών στη χώρα μας και σ' ολόκληρο τον πλανήτη διεκδικώντας έναν κόσμο πιο δίκαιο για όλες και για όλους μας.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Ο Πολιτισμός σε Δύση και Ανατολή δεν είναι άφυλος, είναι αρσενικός πολιτισμός. Στη δομή της εξουσίας, στη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας (καπιταλιστικής ή σοσιαλιστικής), στην - καταστροφική - σχέση με το περιβάλλον, στις στρατοκρατικές διακρατικές σχέσεις, στην - αποξενωμένη από τη ζωή – Τέχνη, στις υπεροπτικές ιδεολογίες, η βία, άμεση και έμμεση, είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό.

Μέχρι να έρθουν για τα καλά οι γυναίκες στο προσκήνιο της ιστορίας, να αναδείξουν τη θηλυκή πλευρά της ζωής, μέχρι τότε οι άνδρες θα συνεχίσουν να πολεμούν, τα μικρά κορίτσια να λιθοβολούνται και η Πέτρα φον Καντ να χύνει τα πικρά δάκρυά της.

                                                                                                                             Νίκος Κορνήλιος

Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου 

«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα» 

«Κανείς δε θα υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε σκληρή ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία» 

Πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ αναφέρει ότι η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις βασικές χώρες διακίνησης γυναικών – θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Το 1997 επίσημες πηγές υπολόγισαν ότι τουλάχιστον 175.000 νέες γυναίκες και ανήλικα κορίτσια έπεσαν θύματα δουλεμπόρων που τις μετέφεραν στην κεντρική και δυτική Ευρώπη με σκοπό να τις εκμεταλλευτούν στην αγορά της πορνείας. Σήμερα έχει επιβεβαιωθεί ότι ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί τραγικά.

Η ενδοοικογενειακή βία παρατηρείται σε όλες τις χώρες του κόσμου και σε ζευγάρια κάθε οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου. Εξευτελισμοί, ξυλοδαρμοί , βιασμοί ακόμα και δολοφονίες συχνά συγκαλύπτονται από την ευρύτερη οικογένεια και οι δράστες μένουν πολλές φορές ατιμώρητοι, ενώ τα θύματα ενοχοποιούνται και περιθωριοποιούνται κοινωνικά.

Υπάρχει ένα είδος ύπουλης βίας που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι περισσότερες γυναίκες όπου κι αν ζουν.

Είναι μια βία συμβολική που σηματοδοτεί και επισημαίνει την αντρική κυριαρχία μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία.

Είναι μια βία που δεν αντιλαμβάνονται όλοι, γιατί θεωρείται δεδομένη και μάλλον αυτονόητη.

Έτσι , στη χώρα μας, για παράδειγμα, ο δημόσιος θηλασμός θεωρείται περίπου προσβολή της δημοσίας αιδούς, την ίδια στιγμή που συναντάμε γυμνά γυναικεία σώματα σε διαφημίσεις, έντυπα και γιγαντοαφίσες.

Οι γυναίκες φορολογούμενες υπογράφουν κάτω από την ένδειξη «ο δηλών», ή «η σύζυγος» του δηλούντος, ενώ υπάρχει νόμος περί ισότητας εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια κ.ο.κ.

Αυτή η υπόγεια επιβολή της ανδρικής κυριαρχίας συντηρεί τα ανδροκεντρικά στερεότυπα ριζωμένα στο κοινωνικό ασυνείδητο. Η συμβολική βία είναι αμείλικτη με τις ομοφυλόφιλες γυναίκες.

Ο φόβος της απόρριψης και η ντροπή γίνονται συχνά αιτία το ίδιο το άτομο να προδίδει τις επιθυμίες και τον εαυτό του προκειμένου να γίνει αποδεκτό στον περίγυρο.

Το άτομο αναγκάζεται συχνά να γίνει «αόρατο» αφού η κοινωνία, το κράτος, η οικογένειά του προσποιούνται ότι δεν υπάρχει.

Έτσι το ίδιο το άτομο αποδέχεται ότι είναι στρεβλό σε σχέση με το «straight» περιβάλλον του και άρα δεν του αξίζει να διεκδικεί ίσα δικαιώματα σε κοινωνικοπολιτικό αλλά και συναισθηματικό επίπεδο.

Ας στηρίξουμε τις φωνές των νέων ανθρώπων... ας στηρίξουμε κι αυτή την προσπάθεια... Ουτως ή άλλως, δεν προκειται ποτέ να το κάνουν τα ... υπουργεία πολιτισμού τους...

ΟΛΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ

"ΣΤΟΠ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ"

διακινήστε το...