Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα

Σύλλογος για την διάσωση της καρέτα - καρέτα
Γίνε εθελοντής - Βοήθησε οικονομικά κάνοντας δώρα στα παιδιά

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

ΑΜΑ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ...”

Οι δημοσκοπήσεις των ΜΜΕ ασχολούνται μόνο με νούμερα. Πόσο έπεσε η... "εκλογική επιρροή" των κομμάτων, η "επιρροή" των αρχηγών, πόσο αυξήθηκε ο "κανένας" ή πόση είναι η... "αποχή".

Λόγω και της δουλειάς μου, επικοινωνώ με πολλούς ανθρώπους, τις περισσότερες φορές αγνώστους, ανθρώπους που κατά κύριο λόγο έχουν ή εργάζονται σε μικρές επιχειρήσεις, των 3 - 10 εργαζομένων.

Μάλιστα πρόκειται για επιχειρήσεις, οι οποίες στ' αλήθεια αντιμετωπίζουν προβλήματα που έφερε η κρίση, όπως η πτώση των πωλήσεων (πολλές φορές σε τραγικό βαθμό), η έλλειψη ρευστότητας (λόγω της μείωσης του τζίρου αφενός αλλά κυρίως λόγω της κλειστής κάνουλας από τις τράπεζες, όπως οι μειώσεις συμφωνημένων πλαφόν, η "στάση" δανεισμού κλπ). Και οι εργαζόμενοι σ' αυτές αντιμετωπίζουν την ανασφάλεια της απόλυσης, της ανεργείας.

Πέραν αυτού όμως, ο περίγυρός μου αποτελείται από ανθρώπους με τους οποίους είμαστε μαζί από μικρά παιδιά.

Είμασταν αμούστακα μαζί, φοιτητές, με άμεση και δυναμική – τηρουμένων των αναλογιών πάντα - συμμετοχή σε αγώνες, διεκδικήσεις νέων παιδών στην εποχή μας, στάσεις ζωής αλλά και διαφορετικές συνθήκες στην μετέπειτα πορεία μας για τον καθένα χωριστά, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, τις διαφορετικές ευκαιρίες, στην κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική μας ζωή.

Αυτόν το περίγυρό μου, πάντα τον είχα ως "δείκτη" για το πού πάει και πως σκέφτεται ή τι προοπτικές έχει το σύνολο της κοινωνίας μας.

Είμαι αυτός δηλαδή που θα βάλει το "δύσκολο ερώτημα" - πολλές φορές, πολύ πριν αυτό τεθεί από την πραγματικότητα - θα γίνει ο "κουραστικός" ή ο "δογματικός" ή ο "κολλημένος" ανά περίπτωση - πολλές φορές θέτοντας τα ζητήματα απόλυτα ξερά ή με τρόπο που δεν αποτελεί καν δική μου άποψη - και θα περιμένει το χρόνο να δείξει την πορεία της σκέψης όλων αυτών των - διαφορετικών από κάθε αποψη μεταξυ τους - ανθρώπων.

Αυτή η δική μου, μικρή, ιδιότυπη “δημοσκόπηση”, τον τελευταίο καιρό, από τις ευρωεκλογές και μετά αλλά πολύ περισσότερο τελευταία, παρουσιάζει όντως κινητικότητα, αλλαγές σε απόψεις, διαθέσεις και αγωνίες, οι οποίες όμως “καταμετρούνται” με πολύ διαφορετικούς όρους και δείκτες, απ αυτούς που προσπαθούν να “καταμετρήσουν” οι... επαγγελματίες δημοσκόποι.

Oι δικοί μου οι δείκτες αφορούν τα ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ που επικρατούν κάθε φορά, τα τσιτάτα που εκφράζουν την κάθε εποχή.

Έτσι, οι δείκτες μου αυτοί δείχνουν πως από την πρώτερη κατάσταση της νιρβάνας και του “χαλαρά”, περάσαμε στην “αποχή” και το “ολοι ιδιοι ειναι” του 2009, το “φέρτε πίσω τα λεφτά” και το “να καει η Βουλη” στις αρχές του 2010, φτάσαμε αισίως στο... “άμα την γλυτώσουμε αυτη την φορά ...
Προσπαθώντας να εκμαιεύσω πίσω απ' όλα αυτά τα συνθήματα κάποια πράγματα, βγάζω τα παρακάτω συμπεράσματα :

Α – Περίοδος προ του 2009 (προ του Βατοπεδίου καλύτερα και της “εκθαμβωτικής” εμφάνισης Καραμανλή στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης του 2008)

Είναι η περίοδος – η οποία κράτησε κατά την γνώμη μου πολλά χρόνια, από το 1996 και την άνοδο Σημίτη στην εξουσία – κατά την οποία περίσεψε ο ατομισμός και το βόλεμα, η εύκολη ζωή με τα δανεικά, η απομάκρυνση του πολίτη από την πολιτική και η άνευ όρων παράδοση του μέλλοντος της χώρας σε ταγούς περισσότερο φτιασιδομένους με το φούμο των ΜΜΕ και των επικοινωνιολόγων, παρά σε εκείνους που ενδεχόμενα να μπορούσαν να αποτελέσουν φορείς ενός οράματος αξιοκρατικής, δίκαιας, σύγχρονης, πολιτισμένης και συνειδητοποιημένης κοινωνίας. Ότι δηλαδή θα επιθυμούσε ο καθένας μας, αν όχι για τον εαυτό του, τουλάχιστο για τα παιδιά του.

Αντίθετα, δουλέψαμε σκληρά και με ενθουσιασμό (ακόμη και ως... εθελοντές) για ένα όραμα (αυτό του... ευρώ) που το πατρονάρανε με τους δικούς τους, αποκλειστικούς και σύμφωνα με τον δικό τους προγραμματισμό, όρους τα κάθε λογής συμφέροντα – ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.

Στρογγυλοκαθίσαμε στον καναπέ και ψηφίσαμε μέσα από μηχανάκια της AGB τους “εκπροσώπους” μας στο Κοινοβουλιο, οι οποίοι – ω του θαυματος – τύγχανε να είναι υπάλληλοι, συνεργάτες, συγγενείς ή και διαπλεκόμενοι με αυτούς τους φορείς συμφερόντων, αγοράσαμε και υπερκαταναλώσαμε μόνο τα προϊόντα τους ή τον τρόπο ζωής που μας “προωθούσαν” οι ίδιοι.

Καταφέραμε έτσι δύο πράγματα :

Από την μία να αποκτήσουμε κοινές συνήθειες, να ντυνόμαστε όλοι το ίδιο, να ψωνίζουμε στα ίδια μαγαζιά, να συμπεριφερόμαστε το ίδιο, να μην ανεχόμαστε καν την διαφορετικότητα κλπ... ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ.

Από την άλλη να αποκτήσουμε μια κοινή “ιδεολογία”, η οποία πέταξε στα τάρταρα κάθε διαφορετική μας τοποθέτηση σε σχέση με τα πράγματα και απέναντι σε αυτούς με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε : “ΠΩΣ ΕΓΩ, ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΩ ΛΑΔΙ...

Μόνο που πατήσαμε στο πολύ το “λάδι” και γλυστρήσαμε...

Β – Περίοδος 2009 (η περίοδος του βιασμού των θεσμών απ τους ανευθυνουπεύθυνους ταγούς, έως και τις εκλογές του Οκτωβρίου)

Σε αυτήν την περίοδο, ειχαμε πατήσει στο λάδι, γλυστρήσαμε και “ξυπνήσαμε” μ ένα καρούμπαλο στο κεφάλι... ήταν το πρώτο σημάδι για το τι θα επακολουθούσε, για τις σφαλιάρες που έπονταν.

Και καθώς το τράνταγμα μας ξύπνησε, ανοίγοντας τα μάτια, είδαμε... φοβερά πράγματα! Πέσαμε ακριβώς στην στιγμή που τα ποντίκια ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το καράβι.

Είδαμε ταγούς να ΑΣΕΛΓΟΥΝ άρον άρον σε διαδικασίες της Δημοκρατίας, για να αποφύγουν τον έλεγχο των πεπραγμενων τους (πχ αποχώρηση της ΝΔ απο την εξεταστική για το Βατοπέδι).

Είδαμε άλλους ταγούς (παπάδες) να “κρύβουν” - παρέα με τους προηγούμενους - κάτω απ' τα χαλιά τα σκουπίδια τους, για να μη τους πάρει η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ Η ΜΠΟΧΑ.

Είδαμε άλλους ταγούς (“επιχειρηματίες”, golden boys κλπ) να ΦΥΓΑΔΕΥΟΝΤΑΙ από την πίσω πόρτα για να γλυτώσουν το τομάρι και τα κλεμμένα τους.

Είδαμε άλλους ταγούς (δικαστές) να μεταβάλλονται σε ΣΑΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΕΣ, που θα σκούπιζαν τον τόπο του εγκλήματος, προς όφελος όλων των παραπάνω.

Είδαμε και τον ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟ να φέρει την ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ μας, να κλείνει άρον αρον την Βουλή, για να δημιουργήσει νομικό κόλλημα για την απονομή δικαιοσύνης και τον καταμερισμό ευθυνών ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ και των ΠΑΡΑΤΡΕΧΑΜΕΝΩΝ του, ΕΣΤΩ και αν μ αυτόν το τρόπο οδηγούσε την χώρα στην ακυβερνησία μηνών, έστω κι αν γνώριζε πως ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ!

Ανοίξαμε λοιπόν τα μάτια απ το καρούμπαλο, και είδαμε όλα τα ιερά και όσιά μας ως Έθνος, ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Είναι η εποχή της απέχθειας προς όλους, επι δικαίων και αδίκων όμως καθώς δεν μπορούσαμε (ούτε ακόμη το έχουμε καταφέρει ως κοινωνία) να αποδεχτούμε πως εκτός από ΘΥΜΑΤΑ, αφήσαμε να εξελιχθούμε εμείς οι ίδιοι οι ΘΥΤΕΣ όλης αυτής της εξαθλίωσης.

Προλάβαμε μόνο να δούμε τα σκατά και να αναγουλιάσουμε... ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ λοιπόν, ΑΠΕΧΟΥΜΕ και δεν σας αντέχουμε... ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΑ!

Γ – Περίοδος 2009 - 2010 (η περίοδος από τις εκλογές εως σήμερα, η περίοδος του ... λογαριασμού και της σφαλιάρας)

Η περίοδος αυτή ξεκινά με δύο καίρια ζητήματα και καταλήγει σε έναν καινούργιο “κόσμο”.

Το πρώτο ζήτημα τίθεται από τους... αποστολείς του λογαριασμού. Την ΕΕ, τις αγορές, το ΔΝΤ. Είναι αυτοί που – από το καλοκαίρι τουλάχιστο του 2009, ίσως και νωρίτερα – απαίτησαν από τον άχρηστο (τελικά) να... τελειώνει γιατί πρέπει να στείλουν τον λογαριασμό. Γιατί φυσικά, πως θα μπορούσαν να συνδιαλαγούν με αυτό το άτομο, με πια σοβαρότητα και ποια εμπιστοσύνη.

Βλέπετε αυτοί, δεν είναι συνηθισμένοι στον ύπνο του “δικαίου”. Είναι επαγγελματίες. Όταν πρόκειται για κέρδος, όλα είναι καλά. Όταν όμως βλέπουν κίνδυνο, παίρνουν τα μέτρα τους, διαφυλάσσουν και απαιτουν την δική τους εξασφάλιση.

Το δεύτερο ζήτημα τίθεται από τους ίδιους τους πολίτες. Καλή η απέχθεια και η αποχή, όμως τα πράγματα – φαίνεται καθαρά- ότι οδηγούν σε αδιέξοδα. Το τέλμα της ακυβερνησίας δεν μπορεί να συνεχιστεί, ο αέρας “μυρίζει” επερχόμενες θύελλες που ακόμη δεν μπορουν να γίνουν αντιληπτές, κάτι πρεπει να αλλαξει.

Παρατάμε λοιπόν τις παιδιάστηκες ή – ακόμη χειρότερα - “κουβέντες του καφενείου” ή του καναπέ, για τον... Γιωργάκη... τον... χαζό... το... παιδί της μαμάς του κλπ... (βλέπετε μια πενταετία ολόκληρη το πρότυπο του... άντρα του σπουδαίου, του... ωραίου ήταν του άντρα ... ΦΑΤΑΟΥΛΑ – αλλά ούλα για ούλα) και αποφασίζουμε πως πρέπει κάποιος να δουλέψει για να σώσει την κατάσταση.

Ταυτόχρονα όμως μ αυτή την απόφαση του λαού (ο οποίος βέβαια άργησε ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πια να την πάρει τουλάχιστο 2 χρόνια, όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα, βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας την διάλυση του κράτους και παρόλα αυτα... γυρίσαμε πλευρό στον καναπέ, θαρρείς και βλέπαμε... σήριαλ) ήρθε και ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ!

Και ο λογαριασμός ήταν αδυσσόπητος! Τόσο, που μας πέρασε βίαια σε μια άλλη εποχή, έναν νέο κόσμο!

Και η απέχθεια – λογικό ήταν – μετατράπηκε σε ΟΡΓΗ. "Να καεί η Βουλή" ή "Φέρτε πίσω τα λεφτά"...

Μια οργή όμως που παρότι πέρασε – και περνάει από χίλια κύμματα, με πρωταρχικό γνώρισμα, την οργή προς όλους και όλα... ήταν βλέπεις το καρούμπαλο από την μια, αρχίσανε και οι σφαλιάρες, η τσίμπλα ακόμη στο μάτι... ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Όταν η τσέπη μας ξηλώνεται, σαφώς θα οργιστούμε... ομως εδώ υπάρχει ένα ζήτημα... η τσέπη δεν είχε... λεφτά! ΧΡΕΗ είχε! Καθώς τόσα χρόνια, με δανεικά ζούσαμε!

Ακόμη και αν παράγαμε κάτι παλαιότερα, το κόψαμε αυτό, ως κακιά συνήθεια...

Η πατροπαράδοτη – και προσοδοφόρα - ελληνική φιλοξενεία, είχε μετατραπεί στον έξω κόσμο από ελληνικό κάλος της Αφροδίτης της Μήλου, στην Αφροδίτη με το κωλοδάκτυλο!

Και μέσα μας, γνωρίζαμε πως ενώ η Αφροδίτη της Μήλου είναι το απαύγασμα της ομορφιάς του πολιτισμού των προπατόρων μας, η Αφροδίτη του κωλοδάκτυλου, δεν αποτελούσε σε καμιά περίπτωση ΕΡΓΟ των “βάρβαρων”...

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε πως αποτελεί την πεμπτουσία του “πολιτισμού” των ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ!

Δ – Περίοδος ... από εδώ και πέρα... (άμα την γλυτώσουμε αυτη την φορά ... ΤΙ;)

H περίοδος αυτή ξεκινά με φοβερά και τρομερά συναισθήματα... ανασφάλεια, απόγνωση, ντροπή, φόβο, απομόνωση, ελλειψη αυτοεκτίμησης... και πάνω απ όλα, ΟΡΓΗ!

Αλλωστε, αν ακούγεται φοβερό να σου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι, φανταστείτε πόσο φοβερό είναι να σου φέυγει η γή κάτω απ' τα πόδια! Που να στεριώσει ο καναπές! Ασε που εμείς – πρωτοπόροι πάντα – καταφέραμε να συμβουν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ταυτόχρονα!

Ο οργή λένε φέρνει ιστορικά και την αντίδραση!

Κάποιοι, προτείνουν ήδη ότι προτείνουν ΠΑΝΤΑ... την αντίδραση για να φέρουμε τον... παράδεισο. “αγωνίζονται” κιόλας γι' αυτό...

Ο πολύς ο κόσμος όμως, αντιλαμβάνεται πως ακόμη κι αυτοί, είναι κομμάτι του συστήματος! Κοματόσκυλα, συνδικαλιστάδες, καρεκλοκένταυροι κλπ... παλιά και πεθαμένη ιστορία, ξεπερασμένη, που πιστεύουν οτι η απομόνωση, είναι και η ευκαιρία τους.

Βλεπουν άλλωστε πως το “σύνθημα” των ημερών... δεν είναι τόσο ΑΠΟΛΥΤΟ αυτή την φορα... συνοδεύεται απο τρεις τελιτσες :

“Aμα την γλυτώσουμε αυτή την φορά ...”

Δεν γίνονται όμως αποδεχτοί, όσο και αν δεν θέλουν να το βλέπουν!

Βλέπετε, οι τρεις τελίτσες, δεν είναι “ελεύθερος” χώρος στο κείμενο να τον γεμίσουν όπως θέλουν αυτοί!

Είναι ο χώρος που αφορά το μέλλον του καθενός μας, τον οποίο πρέπει να γεμίσει ο καθένας από εμάς...

Ειναι η στιγμή που πρεπει να γεμίσουμε τις τελίτσες!

Με τρόπο ώστε η ανασφάλεια να μετατραπεί σε στόχο, η απόγνωση σε γνώση, η ντροπή σε πείσμα, ο φόβος σε θάρρος, η απομόνωση σε εξωστρέφεια και η έλλειψη αυτοεκτίμησης σε αυτογνωσία.

Το γεγονός πως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε, φαίνεται ξεκάθαρα σ' αυτό το σύνθημα!

Μετά απο πολλά χρόνια, υπάρχει ένα σύνθημα, που ΔΕΝ απευθύνεται ούτε στο ΕΓΩ του Έλληνα, ούτε στους ΑΛΛΟΥΣ!

Είναι το πρώτο σύνθημα που απευθύνεται ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ!

ΑΜΑ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ . . .” λοιπόν!

Δεν υπάρχουν σχόλια: