Ομολογώ πως δεν τον γνώριζα τον κύριο Τάσιο. Και ντράπηκα λιγάκι, γιατί χρόνια τώρα ζητώ από τους λόγιους και από τους καλιτέχνες, να αποκτήσουν ελεύθερη φωνή. Χρόνια τώρα πιστεύω πως ΔΕΝ υπάρχουν λόγιοι ή καλιτέχνες να σταθούν στο ύψος τους, να οδηγήσουν τον "λαό" στην δική του ΕΠΑΝΑ-ΣΤΑΣΗ, όπως ο καθηγητής την καθορίζει παρακάτω.
Και σε αυτή την ομολογία μου, θέλω να δηλώσω ΕΝΟΧΟΣ, γιατι δεν ξέρω αν δεν είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς, τους ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ Έλληνες, που θα έβρισκα έναν τέτοιο γεράκο στο διάβα μου, να προσπαθεί να βρει τρόπο να περάσει τον δρόμο κι εγώ θα του κοβα την "φόρα" μ ένα βλέμμα απαξιωσης και απειλής, για να ξαμολύσω λέφτερος τα κυβικά μου... ή από την άλλη, αν στην θέση του ήταν η Αλεξανδράτου, δεν φρενάριζα απότομα, γράφοντας στα αχαμνά μου αυτούς που μ ακολουθούν, θέτοντας τους σε κίνδυνο, για να πάρω αυτόγραφο ή να τραβήξω μια φώτο με το κινητό.
Ήθελα λοιπόν να ψάξω περισσότερα πράγματα γι' αυτόν τον ωραίο Έλληνα... και σας παραθέτω ένα κείμενο του, ένα άρθρο του στο Βήμα, κάπου στον περασμένο Φεβρουάριο. Αναφέρεται, σε όσα είπε το πρωί στην συνέντευξη... και είναι καλό να πάρετε μια ... μυρωδια. Εκτός κι αν δεν σας ενδιαφέρει γιατι... δεν φταίτε εσείς.
...δυστυχώς, ηθοπτωχεύσαμε
Αλλα ήθελα να γράψω σήμερα. Ηθελα να αναφερθώ σε μιαν καινούργια επιδημία: Την τσαχπίνικη τραγουδιστή εκφορά του λόγου από πολλούς εκφωνητές του ραδιοφώνου, αλλά και εκφωνητές της τηλεόρασης όταν δέν φαίνονται στην οθόνη- ποτέ μην υποτιμάτε τη σημασία αυτών των δήθεν «λεπτομερειών», οι οποίες λέν πολλά.
Συμβαίνει όμως κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο ετούτον τον καιρό: Πληθύνονται μέρα-με-τη μέρα - οι φωνές που διαπιστώνουν ότι (άκου να δείς) ΕΜΕΙΣ είμαστε, λέει, οι συγγραφείς του άθλιου βίου μας, εμείς είμαστε ένας λαός αμέριμνα αυτοχειριαζόμενος από κάτω έως απάνω (αφού το απάνω παράγεται εν πολλοίς και τροφοδοτείται απ΄ το κάτω).
Και υποπίπτω και πάλι (για εικοστή φορά) στο αμάρτημα της σωτήριας αυτομαστίγωσης, εμπνεόμενος κι από πρόσφατες τέτοιες απόψεις: Ο Θ. Δ. Παπαγγελής (Βήμα, 17.01.2010) εύστοχα σταχυολογεί πλήθος «ξένων» διαπιστώσεων για τα τερτίπια μας- ενώ εγώ προ δεκαετίας ακριβώς μιλούσα για «Μερικές επαίσχυντες πρωτιές μας στην Ευρώπη» (02.07.2000).
Προ τριών εβδομάδων, πάλι στο Βήμα, ο Γ. Μαρίνος διαβλέπει το ευρύτερο έλλειμμα ήθους και γνώσεων, και προειδοποιεί ότι «δέν πρόκειται ποτέ η κοινωνία-μας να ανασυρθεί από το τέλμα, άν συνεχίσει να πάσχει ο τομέας της δημόσιας εκπαίδευσης».
Ομως, οι εκατό χιλιάδες Δάσκαλοι (πάσης βαθμίδος) που συνευθυνόμαστε γι΄ αυτά τα πάθη της δημόσιας εκπαίδευσης, δέν έχομε τίποτε το ιδιαίτερο: Δικά σας παιδιά είμαστε, αναθρεμμένα κατά πλειονότητα με τα εθνικά μας ελαττώματα. Ιδού ο φαύλος κύκλος και η βαράθρωση της ελπίδας.
Αρα μόνον η «Επανά-Σταση» μας σώζει - ναί, αλλά ποιά επανάσταση;
Μήπως η νοσταλγία της σοβιετικής νομενκλατούρας; Αυτή κι αν είναι μια βαθύτατα αντιλαϊκή οπισθοδρόμηση.
Μήπως πάλι η νεανική επανάσταση των περσινών δεκεμβριανών;
Λοιπόν, ιδού άλλος ένας δείκτης της κατάντιας μας: Πλήθος Αναλυτών μιλούσαν πέρυσι για τα «μηνύματα» του Δεκεμβρίου. Ποιά μηνύματα καλέ! η κατά παντός υπευθύνου «διαμαρτυρία» δέν περιέχει κανένα απολύτως μήνυμα, αλλ΄ είναι μια κοινότοπη ταυτολογία που αποπροσανατολίζει τον λαό- υποδεικνύοντάς του το κυνήγι των μαγισσών.
Ο «πολιτικός κονφουζιονισμός» (ένας όρος που τον γράφω εμμόνως, τριάντα χρόνια τώρα) ζεί και βασιλεύει.
Γι΄ αυτό, αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές, έγραφα σ΄ αυτήν εδώ τη φιλόξενη στήλη: «Είμαστε (κατά μέγιστο ποσοστό, έστω) σε τέτοιο διαμορφωτικό και ηθολογικό χάλι, ώστε όλα τούτα τα πολιτικάντικα θέατρα που παίζονται σχεδόν επί τρείς δεκαετίες τώρα, ήσαν και είναι μαθηματικώς καταδικασμένα να είναι αλυσιτελή».
Και, επιμένοντας στο «στραβή διάγνωση - αποτυχημένη θεραπεία», κατέληγα στο (θρασύ;) συμπέρασμα: « Τίποτα δέν θα γίνει. Εχομε δρόμο ακόμα μέχρι να πάψουν να μας δανείζουν ή μέχρι να μας διώξουν απ΄ τις καλές παρέες». (Και λέω «θρασύ» διότι γραφόταν ενμέσω παλλαϊκής ευφορίας ότι η... αλλαγή θα μας έσωζε, λέει). Και έχω τύψεις μήπως αυτά που έγραφα τον περασμένο Οκτώβριο, τα διαβάσανε αυτοί οι κακούργοι οι Ευρωπαίοι και, ώ του κλαύματος, μας τηγανίζουν τώρα.
Αλλ΄ η εθνική μας κακοχυμία είναι σαφώς παλαιότερη.
Σ΄ ενα πρωτοχρονιάτικο σχόλιό-μου που μεταδόθηκε απ΄ το Τρίτο Πρόγραμμα, έλεγα πως «ο Λαός μας όλο και περισσότερο θέλγεται από υπεραπλουστευτικές ερμηνείες και αντίστοιχα λεξιμαγικά αιτήματα- όλα απότοκα μιας ανεπαρκέστατης πολιτικής μόρφωσης».
Ενώ οι λαϊκόφιλες (αλλ΄ αντιλαϊκίστικες) φωνές διαπίστωναν ότι «οι μυωπικές προτεραιότητες τις οποίες κραυγαλέως υπαγορεύομε στους πολιτικούς μας, εκδηλώνονται με σαφέστατα φαινόμενα υπανάπτυξης». (Το Βήμα, Φεβρ. 2009). Αλλά υπανάπτυξη και «ευμάρεια» σημαίνει μαθηματικώς «Δανεικά».
Και ποιός δεν ήξερε ότι ζούμε με δανεικά - δηλαδή ζούμε ως νταβατζήδες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά και τ΄ αγγόνια μας, αυτά που θα ξεπληρώσουν τα αναίσχυντα χρέη μας (διότι, λέει, αλλιώς θα χάσομε τα καταχτημένα μας!).
Θαυμάσατε σάν να μήν υπήρχε προς τούτο ο δρόμος της αφιέρωσης, της καινοτομίας και της νοικοκυρωσύνης.
Ιδέστε λοιπόν τώρα την καμπύλη εξέλιξης τού δημοσίου χρέους μέσα σε τρείς δεκαετίες, την οποία δημοσίευσε το Βήμα (10.01.10)- προσέξτε δέ ποιος μας «κυβερνούσε» κάθε φορά που το φίδι του δανεισμού αγρίευε προς τα πάνω.
Πολιτικό το θέμα; Οχι. Είναι ηθοπολιτικό.
Υποστηρίζω δηλαδή μαζί με τον Ν. Γ. Ξενάκην (Καθημερινή, 23.01.10) ότι «η κρίση δέν είναι μόνον οικονομική. Είναι καί πολιτική καί ηθική »: Αυτή λοιπόν η καμπύλη (όπως θα ανέμενε κανείς) μοιάζει να είναι ακριβώς παράλληλη με την καμπύλη πτώσης των δεικτών παραγωγικότητας στη Χώρα, καθώς και της αύξησης της διαφθοράς μας.
Με συμπαθάτε που θα στεναχωρηθεί ο πάναγνος λαός μας, αλλά όλο τούτο το τριακονταετές ρεζιλίκι, σαφέστατα υποδεικνύει τη μόνη εφικτή διάγνωση: «Δυστυχώς Ηθοπτωχεύαμε Σταδιακώς».
Εξ ού και μιά απ΄ τις παλαιότερες φωνές εγρήγορσης έλεγε «Χρειάζεται να διδάξομε Μπέσα» (Βήμα, 07.10.2007), μέσω ενός 15-ετούς πλάνου Ηθοπαιδείας σε εθνική κλίμακα.
Ενός πλάνου κατεξοχήν πολιτικού (και δυσχερέστατου, φυσικά): Διότι δέν πρόκειται για εύκολη μετακένωση γνώσεων από καθέδρας, αλλά για απόκτηση πρακτικής ηθοπολιτικής δεξιότητας, μέσω μεθοδευμένης Μαθητείας και Συγχρωτισμού με το Παράδειγμα.
Πάντα περιμένω το ραντεβού που ζήτησα προς τούτο απ΄ τον τότε πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου...
Ο κ. Θεόδωρος Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου