Μιλανε για το ΠΑΣΟΚ

Λοβερδος
Συντρόφισσες - σύντροφοι, όπως ήδη έχει ειπωθεί, όλων μας το μυαλό, η φροντίδα είναι στην 11η, αλλά κυρίως στην 12η Νοεμβρίου. Σωστά ειπώθηκε, όχι επειδή φοβάται κανείς την διάσπαση, ανησυχούμε και φροντίζουμε να κάνουμε καλύτερες τις διαδικασίες μας, ναι. Δεν φοβάται κανείς τη διάσπαση ως ένα λογικό πολιτικό ενδεχόμενο.
Πρέπει να δούμε όμως τη 12η Νοεμβρίου με ενδιαφέρον, με ένταση, με επιμονή, με φροντίδα όλοι μας, γιατί οι τρεις υποψήφιοι Πρόεδροι από τη διαδικασία αυτή δεν πρέπει να βγουν τραυματισμένοι, δεν πρέπει να ροκανιστούν, δεν πρέπει κανένας τους να υπονομευτεί από κάποιον από εμάς.
Πρέπει αυτός που θα κερδίσει την πολιτική μάχη της 11ης Νοεμβρίου να είναι σε θέση την επόμενη μέρα να κερδίσει τον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία. Αυτή πρέπει να είναι η φροντίδα κάθε μέλος και φίλου του Κινήματος.
Ταυτοχρόνως βέβαια πρέπει να ειπωθούν αν όχι όλα, γιατί έχουμε ζήσει στο ίδιο σπίτι 3,5 χρόνια, τα 3,5 χρόνια μετά την ήττα του 2004, αν όχι όλα, διότι όλα δεν μπορούν να ειπωθούν, τα πολλά περισσότερα και πολιτικώς ενδιαφέροντα.
Είμαστε εδώ εκλεγμένοι άνθρωποι όλοι είτε προς τη Βουλή των Ελλήνων εννοώ από το λαό, είτε από το Συνέδριο του 2005. Έχουμε όλοι τη βαριά υποχρέωση της αντιπροσώπευσης, πρέπει να μιλήσουμε για όλους, αλλά πρέπει να τιμήσουμε κι αυτούς που μας έστειλαν εδώ.
Γι' αυτό πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε, ότι η ενότητα είναι στρατηγικός στόχος, αλλά δεν είναι η κρυψώνα κανενός. Όλοι πρέπει να πουν, όλοι πρέπει να μιλήσουν πριν την 10η Νοεμβρίου, πρέπει να έχουν πει τις απόψεις τους. Πίσω από τις απόψεις των άλλων δεν είναι τίμιο να κρύβεται κανείς.
Εγώ έχω μιλήσει. Έχω μιλήσει έγκαιρα και έχω συμβάλει με τις μικρές μου δυνάμεις να δοθεί διέξοδος, να ανοίξει ο διάλογος, να φτάσουμε εδώ σαν μέλη ενός μεγάλου Κόμματος εξουσίας.
Φτάσαμε σήμερα, πόσοι δεν φοβόντουσαν τη συνεδρίαση αυτή, πόσο δείξαμε όμως ότι είμαστε έμπειροι, ότι είμαστε γνώστες των δημοκρατικών διαδικασιών και προχωρούμε έναν πάρα πολύ σοβαρό τρόπο.
Ήρθαμε εδώ, συντρόφισσες - σύντροφοι, όχι για να θυμίσουμε τι λέγαμε το 2004, όχι για να διαγράψουμε, όπως ο Καραμανλής πολιτικό χρόνο τεσσάρων ετών, όχι για να θυμηθούμε όλες και όλοι τι λέγαμε τότε, να τα ξαναφέρουμε σήμερα και να θεωρήσουμε ότι αντιμετωπίζουμε το 2007. Όχι.
Αυτό δεν είναι καθαρό. Ήρθαμε εδώ για να πούμε έχοντας περπατήσει όλοι μαζί, είναι 12η Σύνοδος η σημερινή, τα 3,5 αυτά χρόνια, ήρθαμε να δούμε τι πρέπει να γίνει και γιατί έγινε ό,τι έγινε στις 16 Σεπτεμβρίου. Ήρθαμε να δούμε τι έφταιξε και ενώ περπατούσαμε απέναντι στη χειρότερη, όπως ο Πρόεδρος και όλοι μας λέμε, Κυβέρνηση της μεταπολίτευσης στη χώρα, τι έφταιξε και είμαστε πίσω 4%.
Διότι αυτή είναι η ήττα της 16ης Νοεμβρίου, σωστά την χαρακτήρισε οδυνηρή ο Νίκος ο Αθανασάκης, οδυνηρή όχι μόνο για την παράταξη, οδυνηρή φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι για τον ελληνικό λαό, γιατί η δική μας ανεπάρκεια φορτώνει στον ελληνικό 4, 3, 2 όσα είναι χρόνια ακόμα τη Νέα Δημοκρατία και αυτή είναι η πιο οδυνηρή συνέπεια της ήττας, να μην κρυβόμαστε. Να μην κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, δεν είμαστε ομφαλοσκόποι, είμαστε πολιτικά στελέχη που κρίνουν εαυτούς και αλλήλους.
Πιστεύω, ότι αν μου ζητούσαν με τρεις λέξεις να πω τι έφταιξε, θα απαντούσα ευθαρσώς, δεν ντρέπομαι και δεν φοβάμαι. Έφταιξε η μεθοδολογία της ηγεσίας, 2004-2007, που δεν παραμέρισε τα προβλήματα που είχαν προστεθεί από τον κυβερνητισμό, είναι σωστή σκέψη αυτή, αλλά που τα άφησε να λιμνάζουν.
Φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για τα ίδια. Θα δώσω με τίτλους τα παραδείγματα, ούτε θέλω, ούτε δικαιούμαι, ούτε πρέπει να τα αναλύσω κιόλας, ούτε έχω και χρόνο.
Ψηφοδέλτιο Επικρατείας, το Ευρωψηφοδέλτιο, οι φοβερές προβλέψεις για τις εκλογές μετά τον Ιούνιο, όποιος τολμούσε από εμάς να λέμε, ότι έρχονται οι εκλογές το Σεπτέμβριο ήταν ύποπτος, δεν πρόβλεπε σωστά, γιατί κάτι κακό ήθελε για την παράταξη. Και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν θέλω να σχολιάσω, είχε αποκρουστεί η προοπτική της επιλογής Καραμανλή για εκλογές το Σεπτέμβριο με βάση την οικονομία.
Η πολιτική διαχείριση του ζητήματος των πυρκαγιών. Έχω εκατοντάδες, χιλιάδες πολίτες ακούσει, ότι την ώρα της φωτιάς που ανασύρονται νεκροί, το ΠΑΣΟΚ πήγε να κλέψει τις εκλογές, το μυαλό του ήταν στις εκλογές όχι στους ανθρώπους που έχαναν τη ζωή τους στην καταστροφή του πλούτου της χώρας.
Την απροθυμία, συντρόφισσες - σύντροφοι, να ταυτιστεί η παράταξη με θέματα, με τα μείζονα. Αντί της προτεραιότητες του ενός, των δύο, των τριών θεμάτων, έγινε η επιλογή της απίστευτης πολιτικής φλυαρίας μέσα από την οποία κανένας πολίτης δεν κατάλαβε τι είναι αυτό που αγαπάμε περισσότερο, για ποιον νοιαζόμαστε περισσότερο, ποιες είναι οι προτεραιότητές μας.
Συζητάγαμε, τα λέγαμε, τα βάζαμε, λέγαμε ότι πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες. Δεν υπήρξε επιθυμία για κάτι τέτοιο. Τη μία φορά ακούγονταν δέκα προτεραιότητες, την άλλη πέντε, την άλλη διακόσιες, την άλλη εκατό, την άλλη πενήντα, ποτέ όμως με τα κοινά περιεχόμενα, πορευόμασταν χωρίς ο πολίτης να καταλαβαίνει ποιο είναι το στίγμα μας.
Όταν λέγαμε για αδυναμία πολιτικού στίγματος, δεν μιλούσαμε για την αδυναμία να τα λέμε καλά, αλλά για την αδυναμία να καταλαβαίνει ο πολίτης όταν ακούει ΠΑΣΟΚ, όταν ακούει Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα τι είναι αυτό που μας νοιάζει πρωτίστως, τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε, τι έχουμε αποφασίσει να είναι προτεραιότητα, με ποιους θα συγκρουστούμε, για ποιους θα συγκρουστούμε κλπ.
Αυτά όλα έμειναν στον αέρα. Και κάτι τελευταίο οργανωτικό. Το θυμόμαστε όλοι παραμονές του 2005, τα πρόσωπα που είχαμε την αντίθετη άποψη κατά σύμπτωση τα βλέπω αυτή τη στιγμή όλα εδώ. Προσπαθήσαμε να πούμε, να μην καταργηθούν οι Επαγγελματικές Οργανώσεις, να μην συρρικνωθούν οι Οργανώσεις στους Καποδιστριακούς, να έχει το ΠΑΣΟΚ ευδιάκριτη πολιτική ηγεσία, που να αναφερόμαστε όλοι.
Δεν διεκδικούσαμε μ' αυτή τη φράση συμμετοχή τη δική μας, αλλά να ξέρουμε ποια είναι η ηγεσία, ποιοι πλαισιώνουν τον Πρόεδρο όχι ως φίλοι και σύμβουλοι, ως πολιτικά στελέχη. Να αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ ραχοκοκαλιά, ιστό, πέστε το όπως θέλετε, τα λέγαμε αυτά.
Να μειωθούν τα πολυεπίπεδα όργανα με τις επάλληλες και αποκρουόμενες τελικά αρμοδιότητες. Να γίνουν ένα Κόμμα όπως αυτό που ήμασταν, όπως αυτά που είναι τα κόμματα στην Ευρώπη, όπως τα κόμματα που συμμερίζονται τις δικές μας θέσεις αρχής ως Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα λέγαμε αυτά.
Οι επιλογές ήταν αυτές που είδαμε στην πράξη. Κάναμε εκλογές το 2007 με συσπειρωμένες οι οργανώσεις, αλλά αδύναμες και είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο που μας έλεγε, μας έλεγε στην αρχή αυτό που είπε ο Βαγγέλης, μας έλεγε, θα κερδίσετε;
Πριν φτάσουμε εκεί μας έλεγε άλλα. Μας έλεγε άλλα, τα ξέρετε όλοι τι μας έλεγε στο δρόμο ο κόσμος. Αλλά όσο πλησιάζαμε μας έλεγε, θα κερδίσετε; Και παραμονές που η συσπείρωση έδινε την εικόνα της αύξησης των δυνάμεων μας έλεγε, όταν θα γίνεται υπουργοί μη μας ξεχάσετε. Ήταν κουβέντες της Παρασκευής και του Σαββάτου προ των εκλογών, ήταν οι προηγούμενες κουβέντες της προεκλογικής περιόδου.
Εμείς παλέψαμε. Παλέψαμε πάρα πολύ. Δώσαμε τη μάχη που δώσαμε όλες και όλοι μαζί. Φέραμε ο καθένας στις περιφέρειές του τα αποτελέσματα που τελικώς ξέρουμε όλοι. Δεν κερδίσαμε, χάσαμε, επιβαρύνοντας ξαναλέω τον ελληνικό λαό με τη Νέα Δημοκρατία για κάποια χρόνια ακόμη.
Και μετά τις εκλογές τι συνέβη, συντρόφισσες και σύντροφοι; Η μεθοδολογία της ηγεσίας παρέμεινε η ίδια. Τα λάθη είναι ίδια μετά τις εκλογές, δεν θέλω να τα αναφέρω επί μακρόν, δεν θέλω να τα αναλύσω, αλλά εγώ δεν μπορώ να δεχτώ στις εκλογές πώς φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε ή που παρεξήγησε.
Στις εκλογές ο λαός δεν στέλνει μηνύματα, τέλος αυτή η φλυαρία. Στις εκλογές η λαϊκή κυριαρχία παίρνει αποφάσεις. Και πήρε αποφάσεις για το ποιος θα κυβερνήσει, ποιος θα αντιπολιτευθεί και από ποια θέση και έδωσε και φτερά νίκης στα τρία μικρότερα κόμματα.
Στη Β' Αθηνών θέλω μια παρατήρηση να κάνω. Το 1/3 των πολιτών ψήφισε Νέα Δημοκρατία, το 1/3 ψήφισε ΠΑΣΟΚ και συντρόφισσες - σύντροφοι, το 1/3 ψήφισε τους μικρούς. Η 16η Σεπτεμβρίου πρέπει να φροντίσουμε όλοι να είναι η τελευταία οδυνηρή ήττα της παράταξης και όχι μία από τις τελευταίες. Να μην έρθουν χειρότερα μετά την 11η Νοεμβρίου.
Κοινοβουλευτική Ομάδα. Οι συμπεριφορές κάλυψης των ακραίων, εκείνων που υπονομεύουν τους υποψηφίους Προέδρους, αλλά και τις δικές μας σχέσεις που πρέπει 12 του μηνός να είμαστε ενωμένοι, να υπηρετήσουμε αυτό που θα κερδίσει μέσα από την βαθύτατη πολιτική διεργασία, χωρίς διαχωρισμούς. Καλύφτηκαν οι ακραίοι αυτοί.
Και Γιάννη τελειώνοντας, υπήρξε και μία πολύ επώδυνη και δυσμενής για το ΠΑΣΟΚ θεωρία για συνωμότες. Ένα Κόμμα που σπάει στο εσωτερικό του απ' αυτά, που ταλαιπωρείται, που ταλανίζετε απ' αυτά, είναι ένα Κόμμα που δεν βγαίνει δυνατό από εσωκομματικές διεργασίες.
Και πρέπει όλοι μας, πρέπει όλοι μας να παραμερίσουμε αυτή τη φιλολογία, αυτές τις πρακτικές και τις ακραίες μεταξύ μας ανταλλαγές επιχειρημάτων.
Η 12η του μηνός, συντρόφισσες - σύντροφοι, είναι η αφορμή, η αφετηρία για τη νέα νίκη. Για μια πορεία που δεν θα βρίσκουμε συντρόφους μας να φταίνε για το χθες ντε και καλά. Δεν είναι σωστό να ανακαλύπτει κανείς, δεν είναι ευπρεπές, δεν είναι πολιτικά δόκιμο, δεν είναι σοβαρό να ανακαλύπτει ότι φταίει ο Σημίτης, όταν κυβέρνησε μαζί του οκτώ (8) χρόνια.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Να δούμε ποια είναι η βάση των προβλημάτων μας. Να συζητήσουμε, να μην συζητάμε δημόσια εκτός οργάνων με την ένταση που ορισμένοι έκαναν, ακόμη να μην δεχόμαστε Γιάννη, είναι σοβαρό αυτό, να μην δεχόμαστε τηλεοπτική εμφάνιση με σύντροφό μας δήθεν αντίπαλο.
Εμείς όλοι με το νέο μας ηγέτη στις 12 Νοεμβρίου θα πρέπει να σύρουμε το κάρο. Αν έχουμε μέχρι τις 11 Νοεμβρίου δώσει ο ένας για τον άλλον τη χειρότερη εντύπωση, η προοπτική του ΠΑΣΟΚ θα είναι προοπτική ενός μικρού κόμματος.
Ενώ εμείς, όλοι θέλουμε το ΠΑΣΟΚ εκφραστή της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ να σέρνει το άρμα μιας μεγάλης παράταξης που θα δώσει τη νίκη, η προοπτική της οποίας, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι ο μόνος μοχλός, το μόνο εργαλείο που κρατάει ενωμένα τα μεγάλα κόμματα, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ.
Ας κρατήσουμε το μυαλό μας καθαρό, την παράταξή μας μεγάλη και νικηφόρα. Ευχαριστώ πολύ.