Περί μεσαίου χώρου

Θεωρώ ότι - πολιτικά - ο "μεσαίος χώρος" δεν υφίσταται ώς πολιτικοϊδεολογικός χώρος. Πρόκειται για "ανακάλυψη" του συστήματος, μια μηχανή του κιμά, μέσα στην οποία αλέθονται οι ιδεολογίες και οι στάσεις ζωής και μετατρέπονται στο "όλοι ίδιοι είναι", μετατρέπονται σε συνοθύλευμα που το παίρνει ο "άνεμος" των ΜΜΕ και το μεταφέρει πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά, ανάλογα με τις διαθέσεις - ορέξεις των καναλαρχών και κάθε λογής ανάλογων αρπαχτικών με βαθιές τσέπες.

Κοινωνιολογικά, ασφαλώς και υπάρχει μεσαίος χώρος. Είναι η πλειονότητα των Ελλήνων, των μικρομεσαίων, των μικροαστών, των δημοσίων υπαλλήλων.

Είναι αυτοί που - για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη - επειδή ακριβώς "όλοι είναι ίδιοι" ψηφίζουν τύπους σαν τον Ψωμιάδη... έτσι από... μαγκιά!

Όμως, κοινωνιολογικά πάντα, όσοι ανήκουμε σ' αυτόν τον μεσαίο χώρο ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ...

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε οικονομικά πλαίσια. Αναφέρομαι στο γεγονός οτι εγώ - ως ... μικροαστός και μικρομεσαίος - δεν έχω την ίδια στάση ζωής με τον γείτονά μου.

Ορίστε ένα παράδειγμα :

Εγω θέλω, τα παιδιά μου να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, σε μια εκπαίδευση που θα αναπτύσσει τα ταλέντα τους και θα τα δώσει την δυνατότητα να ασχοληθούν στη ζωή τους με πράγματα που θα τα "γεμίζει", που θα τα αγαπούν και - ασφαλώς - θα τα δώσουν την ικανοποίηση της "αμοιβής" στο μέτρο που δικαιούνται.

Ο γείτονας μου πάλι, θέλει τα παιδιά του να γίνουν γιατροί (οικογενειακή... παράδοση το λέει ο γιός του αγρότη), να βολευτούν, να βγάζουν λεφτά γιατί αυτά... θα τα κάνουν σωστούς στην άτιμη την κοινωνία. Και φυσικά αν τα παιδιά του, αποτύχουν να περάσουν στην Ιατρική - έστω και σ' αυτό το σάπιο, απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε - θα τα στείλει στο εξωτερικό, φροντίζοντας ο ίδιος να πάρει δυο φακελάκια παραπάνω για να τα βγάλει πέρα.

Τι θέλω να πω;

Οτι του γείτονά μου ποσώς τον ενδιαφέρει αν η παιδεία είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ, αν μέσα απ το εκπαιδευτικό σύστημα τα παιδιά αποκτούν τα εφόδια εκείνα που θα τα κάνουν να ζουν αυριο με αξιοπρέπεια πραγματική και όχι αυτή της "μαρμίτας". Κάτι που ενδιαφέρει ΕΜΕΝΑ.

Μπορώ να αναφέρω εκατό τέτοια παραδείγματα. Που όλα μαζί, εμένα και τον γείτονά μου, μας κάνουν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ.

Μπορώ να αναφέρω επίσης, άλλους γείτονες, εξίσου "μικρομεσαίους" με μένα, που ο ένας θέλει να πάρουμε την Πόλη, ο άλλος να μετατραπεί η κοινωνία μας σε σοβιέτ και ο τρίτος να μάθει να φτιάχνει μολότοφ για να ... κάψει τα αφεντικά.

Ολους εμάς, μας ενώνει η οικονομική μας κατάσταση αφού - πάνω κατω - βγάζουμε τα ίδια.

Μας χωρίζουν όμως χιλια δυο άλλα πράγματα που μας κάνουν να διαφέρουμε, ακόμη και στην στάση ζωής. Κι ας ζούμε στην ίδια γειτονιά, ας αντιμετωπίζουμε τα ίδια - καθημερινά - προβλήματα.

Δεν γίνεται όλοι εμείς να είμαστε ΜΟΝΟ ΔΕΞΙΟΙ ή ΜΟΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ή - ακόμη καλύτερα - να θεωρούμαστε "κουκιά" βαμμένα στο χρώμα που επιθυμούν τα ΜΜΕ.