Ο ίδιος δεν μπορούσε τότε να διανοηθεί ότι, 60 χρόνια αργότερα, στις ερειπωμένες εγκαταστάσεις της Columbia από την οποία κυκλοφόρησε πρώτη φορά το τραγούδι θα στοιβάζονταν μαζί με τόνους σκουπιδιών Αλγερινοί, Μαροκινοί, Αφγανοί, Παλαιστίνιοι και Σουδανοί.
Από την Ελευθεροτυπία
Αντικρίζοντας το κτίριο της Columbia στη Ριζούπολη οι εικόνες προκαλούν σοκ. Περπατώντας με δυσκολία πάνω από σπασμένους δίσκους, κασέτες και CD που κάποτε έγραψαν την ιστορία των τραγουδιών της νεότερης Ελλάδας, συναντάμε τον Σαμίρ.
«Μας χτυπούν με γκλομπ»
Είναι από το Οράν της Αλγερίας, ένας από τους πολλούς μετανάστες που τους τελευταίους έξι μήνες έχουν καταφύγει στο κτίριο:
«Ζω έναν εφιάλτη! Ξεκίνησα για τη Γαλλία, οι δουλέμποροι όμως ζητούσαν 9.000 ευρώ. Πού να τα βρω; Το αεροπορικό εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη στοίχισε 250 ευρώ και με άλλα 100 πέρασα στην Ελλάδα. Στη φυλακή της Πέτρου Ράλλη έκανα ένα μήνα. Οταν άνοιξαν οι πόρτες άρχισε η αναζήτηση, κάποια στιγμή έφθασα εδώ. Οι αστυνομικοί μάς χτυπούν με γκλομπ για να φύγουμε, πολλές φορές ζητούν χρήματα, αδειάζουμε τις τσέπες και φεύγουν. Το βράδυ ζούμε στο σκοτάδι μαζί με τα ποντίκια».
Μια βαριά μυρωδιά πλανιέται παντού. Νερό δεν υπάρχει πουθενά στο κτίριο, το κουβαλούν με μπιτόνια από το διπλανό πάρκο Προμπονά. Σουρεαλιστική αντίθεση οι απλωμένες μπουγάδες στα κλαριά των δένδρων κι από κάτω τα κουρελιασμένα ρούχα ανακατεμένα με μπάζα που αδειάζουν αυθαίρετα τα φορτηγά.
Στον επάνω όροφο η αφίσα του Μάνου Χατζιδάκι συντροφεύει θλιμμένα ένα «κρεμαστό» κρεβάτι... Η Δόμνα Σαμίου μπαλώνει με το πρόσωπό της μια τρύπα στον τοίχο.
Στα συσσίτια του δήμου
Ο Καζίρ από τη νότια αλγερινή Σαχάρα ψήνεται στον πυρετό.
«Περιμένω τους Γιατρούς του Κόσμου, πότε πότε περνούν. Εχω γεμίσει πληγές από τις κατσαρίδες και τις αράχνες. Καθαρίζουμε όπου μπορούμε για να κοιμηθούμε, τόσα σκουπίδια δεν μαζεύονται εύκολα. Από το να κοιμόμαστε στα πεζοδρόμια καλύτερα εδώ. Οσοι βρίσκουν τρόφιμα μαγειρεύουν, οι υπόλοιποι πηγαίνουμε στις γύρω εκκλησίες ή στο συσσίτιο του δήμου στην Ομόνοια».
Σε μια γωνιά ο Αρούκ ο Σουδανός τηγανίζει πανιασμένες πατάτες και οι φλόγες αργοσβήνουν στο εξώφυλλο με το χαμογελαστό πρόσωπο της Βλαχοπούλου. Φοβούνται το φακό, κρύβουν τα πρόσωπα, ζητούν βοήθεια:
«Προσπάθησα να διαφύγω, με πιάσανε στα Σκόπια, με ρημάξανε οι Σκοπιανοί στο ξύλο και με γύρισαν πίσω. Θέλω να πάω στη Γερμανία, εκεί υπάρχουν καλύτερες συνθήκες. Η Ελλάδα φτηνό πέρασμα είναι, εδώ δεν μας αναγνωρίζουν για ανθρώπους».
Το αυτοσχέδιο τζαμί
Ξαφνικά ακούγεται ήχος από φλογέρα... Ο Αμπντούλ κι άλλοι τρεις μας πλησιάζουν. Τους ρωτάμε αν γνωρίζουν τι ήταν αυτό το κτίριο. Ολοι ξέρουν, το μαρτυρούν οι χιλιάδες σπασμένοι δίσκοι. Με χαρά φέρνει ένα εξώφυλλο δίσκου με τον Αμπντερ Κάντιρ Σάλιμ, σπουδαίο σουδανό ουτίστα που είχε εκδώσει η Columbia.
Μας πηγαίνουν στο μέρος που κοιμούνται και στο αυτοσχέδιο τζαμί. Εχουν καθαρίσει το χώρο, έχουν τοποθετήσει ένα χαλί και βγάζουν τα παπούτσια τους για να προσευχηθούν.
Το μέλλον του εργοστασίου της Columbia είναι άγνωστο, όπως άγνωστη είναι και η μοίρα αυτών των ανθρώπων. Ονειρεύονται μόνο πώς θα φύγουν από την Ελλάδα, άλλη ελπίδα δεν έχουν. Η μουσική από τη φλογέρα ηχεί με παράπονο.
Οι κάτοικοι ζητούν μουσικό μουσείο
Απέναντι από το κτίριο της Columbia οι τοίχοι είναι γεμάτοι με συνθήματα υπέρ της μετατροπής του σε μουσικό μουσείο, αλλά το υπουργείο Πολιτισμού όπως και οι υπόλοιπες αρχές κωφεύουν.
Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας μαζί με την Ενωση Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και τους κατοίκους της περιοχής έχουν καταθέσει προσφυγή στο ΣτΕ κατά της απόφασης του τότε υπουργού Πολιτισμού Γ. Βουλγαράκη να μη χαρακτηρισθεί όλο το εργοστάσιο ιστορικός τόπος.
Μετά από αυτή την προσφυγή το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ χαρακτηρίζει μνημεία μόνο το κτίριο Α' και την πύλη εισόδου, αλλά δεν αξιολογεί το υπόλοιπο κτίριο ως πολιτιστική κληρονομιά. Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας προσέφυγε και πάλι στο ΣτΕ και εντός των ημερών η υπόθεση θα εκδικαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου